Gulliver Kaj La Armeo De Knabinoj

   Kaj infera Kaino denove triumfas!
   Orkskismo estas forta, la muĝanta hordo,
   Sed ne genuigu la saksojn!
   Post ĉio, kun ni Elfin saĝa por ĉiam -
   Kaj la justa teoriulo Fenin!
   Ni administras la Wehrmacht - mi scias disbati,
   Kaj kiom ajn ĉi tiu drako ne estis ruza...
   Ni tranĉos per liaj glavoj,
   Mi estas kavaliro dediĉita al la Patrujo kaj la sinjorino!
   Estu la potenca digno
   Por atingi la limojn de Orklin!
   Ni fariĝos indaj je la heroaĵoj de la patroj,
   Ja nia armeo estas nevenkebla en bataloj!
   Kiam ni venas kaj realigas la sonĝon
   Sankta afero - la afero de komunismo!
   Mi lasos la knabinon tra la koridoro,
   Posteularo standardo: honoro, altruismo!
   Tiel kuraĝe kaj kun sento kantis la militista knabo Gulivero. Kaj la knabinoj, kiuj iris kun ili, aplaŭdis la manojn. Kaj iuj eĉ saltis kaj batis en la salto kiam trafitaj per nudaj piedoj. Kio estis ege mojosa kaj grandskale.
   Gulivero demandis sian kunulon:
   - Ĉu mi kantis bone?
   Ŝi respondis gaje:
   - Najtingalo sur via fono pasas! Tamen, se ekzemple taŭro muĝas, precipe kiam ĝi estas rostita viva, tiam ĝi estos eĉ pli malvarmeta kaj grandskala!
   Gulivero kantis:
   Ni ne estas nur hamstroj
   Kaj kornaj virbovoj!
   Ni kornegas ĉiujn bovinojn
   Kaj ni tuj disŝiros la lupojn!
   . ĈAPITRO #2
   Tiel iris la armeo. Grandega papilio flugis trans la ĉielon, kiu eĉ povus esti konfuzita kun drako pro la ĉeesto de tri kapoj.
   Kaj ŝiaj flugiloj ekbrilis per ĉiuj koloroj de la printempa ĉielarko. Jes, ĝi estis ĉarma bebo.
   Gulivero kantis kun ĝojo:
   La flugiloj de papilio
 
   Estis tiel bonaj...
   Mi perdis mian pacon
   Kaj li diris el la koro!
   La vicgrafino pepis ridetante:
   - Ĉesu brui kaj disputi,
   Domo tia aŭ ne tia...
   Ni devus almenaŭ konstrui grenejon,
   De kio estas ĉemane!
   Kaj la eternaj infanoj prenos ĝin kaj ridos, montrante siajn tre belajn kaj grandajn dentojn preter sia aĝo.
   Gulivero demandis al la vicgrafino:
   "Kial ni eĉ kampadas?" Ni nur muelas kaj kantas ĉiajn sensencaĵojn!
   Jam estas knabinoj, kaj estis miloj da ili nudpiedaj kaj sunbrunigitaj, kaj ili ĉiuj estas tiel belaj, delogaj kaj muskolaj. Kaj se mi ĝin prenas kaj kantas, ĝi rezultas tre bongusta;
   La reĝo regas super ni fidele,
   Eldonante dekretojn, juĝante servistojn...
   La trono ne toleras tumulton kaj bojadon,
   Kaj ne metodo por subigi timon!
   Sed ĉi tie la kanto de la nudpiedaj belulinoj abrupte estis interrompita. Antaŭe aperis tuta hordo da multnombraj, malbonodoraj kaj dentegaj orkoj. Kaj ili muĝis, svingis klabojn.
   La knabinoj, aliflanke, ne estis embarasitaj kaj komencis haste reorganizi en batalformacio.
   Kaj Gulivero prenis ĝin kaj kantis, frapante siajn nudajn, infanajn piedojn;
   Mi estas la falko de paco kaj milito
   Naskita sub la plej hela stelo...
   Fidelaj filoj de la patrujo -
   Amo - bonega, vera!
   Ni kreos belan mondon
   En kiu feliĉo estos nun...
   Lasu la Kerub Sunon brili
   Sankta, altigita Elfo!
   Ni atingos niajn revojn
   Ĝi ne estos pli bela en la universo!