Gulliver Kaj La Armeo De Knabinoj
Tamen, Gulivero rimarkis:
- Por infano, vi estas mirinda!
La vicgrafino frapis la nudan piedon la enan fojon kaj grumblis:
- Viaj komplimentoj knabo en pantaloneto nenion valoras! Do de ĉi tio mi ne povas ricevi specifan monon!
La knabeto kapjesis.
- Ve! Ĉiuj havas problemojn kun mono!
La knabino ĉagreniĝis, kaj ŝia nuda, ronda kalkano prenis kaj dispremis la ŝtoneton, batante ĝin per tia forto. Estas eĉ surprize, ke tiom da potenco povas esti en infano, kaj eĉ la bela sekso. Ĉi tio estas beleco - bonega!
Kaj la vicgrafino knaris:
- Kantu floron, ne hontu!
Gulivero, kun ŝajna surprizo, demandis:
- Pri kio kanti?
La knabino decideme deklaris, kolere denove frapante sian nudan, sunbrunigitan kruron, iomete malmoliĝintan pro longa marŝado nudpieda:
- Pri amo, kompreneble! Pri kio alia kanti!
La knabkapitano kapjesis kaj kantis kun evidenta plezuro, kantante per sia sonora, knabeca voĉo:
Mia imago frapis
Ĉio fariĝis hela, kvazaŭ en oktobro!
Kaj ni metas la forkon en la flankojn de la malbona demono,
Kaj estos tiel bele sur la Tero!
Tiaj steloj en nia universo -
Iuj estas rubenoj kaj aliaj diamantoj!
Ni kolektas tributon de la malbonuloj -
Bato kiel martelo kaj ne en la brovo, sed en la okulo!
Butikfenestroj kie kvazaroj
La radianta hipodromo ekbrilas!
Estas gapantaj vundoj en mia animo -
Kvazaŭ en ĝi estus granda pogromo!
Bukliĝi kiel bukloj de kometo,
Ŝafo brilas - la lakta vojo brilas!
Pri senmortaj faroj kantataj,
Frus estu eterne en gloro!
Kion povas fari malĝoja homo?
Nur lasu larmon el bluaj okuloj...
Kiam ĉio ĉirkaŭe estas griza, estas abomena,
Kiam vi atendas fulmotondron en junio kun espero.
Etendu malfeliĉajn lipojn kun rideto -
Komprenu, ke la mondo ne estas bero en la arbaro.
Knabino tuj, nudigis siajn dentojn ĉe vi,
Ĝi realigos vian sonĝon!
Do la juna militisto prenis kaj kantis. Kaj ĝi aspektis ege bela kaj pli ol bonega.
La vicgrafino rimarkis:
- Vi povas bone kanti! Sed ĉu vi kapablas krei ion pli seriozan?
Gulivero diris per humila tono:
- Kaj kio povus esti pli serioza ol kantoj?
La knabino elŝovis la langon kaj respondis:
- Io, kio alportas ĝojon kaj plus eĉ sanon!
La knabkapitano saltis supren kaj malsupren kiel leporo kaj kantis:
Vi estas mia granda patrujo,
Cunamaj militoj perforte ĵetis -
Post ĉio, la armeo estas potenca familio,
Ni ĵetu malbonon malsupren de ĝia piedestalo en Gehenan!
Kia ĉiela radianta lumo,
Venas el la koroj de la soldatoj de la Patrujo.
La heroaĵo de la kavaliroj estu glorata,
Ni ne bedaŭros, ni kredas la vivon!
La malamiko ricevis grandan donacon,
Kaj li havas multajn malsamajn armilojn ...
Jen venas, imagu tian momenton
La furiozo de Ĉernobogo perforte elverŝis !
Do montriĝis miaj kavaliroj,
La radianta patrujo suferas!
En la raporto, nur unu iris nuloj,