La Novaj Aventuroj De Jim Hawkins

   Kuraĝo furioze bolas en la koro,
   La verda kajutknabo estas preta enŝipiĝi!
   Mi krucis kun oficiro sur glavoj,
   Enirante la batalon en sovaĝa, perforta kolerego!
   La kontraŭulo estas alta, kiel virbovo el budo,
   Li volas disbati la sovaĝan mason!
   Sed la junulo batalas digne,
   La klingo teksas nevideblan fadenon!
   Jen ĵeto - ili trapikis la ventron,
   La brutulo hurlis, faligis sian glavon!
   Li vivis en vastaĵo kaj ne konis doloron,
   Nun li perdis siajn ĉevalajn potencojn!
   Mia unua enŝipiĝo estis tiel sukcesa
   Manpleno da oro estas verŝita en vian poŝon!
   Kaj ni piratoj kantas kantojn
   Dividante en batalo la duvan akiritan honore!
   Kompreneble morgaŭ povus esti pli malbona
   Fregatoj kaj krozŝipoj erkis!
   Sendu min salti nudpiede tra la flakoj,
   Per la sango, kiun verŝis la malamika fiulo!
   Tute knabo, ne estas antenoj,
   Sed ne estas kajutisto en la batalo de indulgo!
   Kohl estas destinita morti en la koloro de jaroj,
   Tio estas libervola decido!
   Kantante, Jim Hawkins daŭre saltis kaj arkigis sian dorson. Liaj skulptitaj muskoloj bele ruliĝis sub lia ĉokoladkolora, sunbrunigita haŭto. Kaj nudaj, infanecaj piedoj dancis en plena akordiono.
   Kaj la knabinoj, fulmante per siaj nudaj, fortaj kruroj, de tempo al tempo pafis al la fregato el malgranda, sed surprize longdistanca kanono. Kaj ili frapis britajn oficirojn de siaj piedoj. Kaj ili faris negravan damaĝon.
   Sed la kerno prenis kaj faligis la ĉapelon de la kapitano de la fregato. Li kolere ordonis pafi salvon. Kvankam la distanco estis tro granda, kaj la kernoj ne atingis. Kaj la angla ŝipo, bagatele prenis kaj nubigis, nigran, mordan, venenan fumon. Kaj la maristoj komencis terni kaj fali sur la ferdekon.
   La knabina kapitano de la piratŝipo notis:
 
   - Ni faris ĝin bone! Ni povus, kaj kapti, ĉi tio estas fregato, sed ĝi estas nur ŝarĝo por ni!
   La ruĝkolora ŝipestro knabino sugestis, pasante la randon de sia mano sur sian gorĝon:
   - Eble nur mallevi ĝin?
   La knabina kapitano kontraŭstaris, kolere frapante sian nudan, muskolfortan piedon:
   - Ne! Vi ne povas mortigi homojn, eĉ se ili estas militistoj sen speciala bezono. Ni prefere simple foriru kaj daŭrigu nian aŭdacan rabon!
   La ruĝhara knabino kapjesis.
   - Jes! Ne mortigu sen kialo! Sed ĝenerale, estas tro da viroj en la mondo! Ili estas malbonaj kaj malbonodoras! Iliaj harplenaj korpoj estas tiel aĉaj!
   La knabina kapitano kapjesis.
   - Eble estas abomena kiam la hararo kreskas sur la kruroj kaj brusto. Sed ĉi tiu knabo estas tiel pura kaj glata kaj neniam kreskos!
   La ruĝharulo ridis kaj komentis:
   - Jes, estas vero! Li estas bela kaj bone kantas! Li kantu por ni kanton, kaj por ke ĝi estu pli aŭtentika.
   La ĉefo de la marrabistoj kriis:
   - Ni kantu knabo-sklavo! Alie, ni tre dolorigos vin!
   Jim Hawkins, iama legenda kajutknabo, kantis;
   Mi elektis la vojon de malvarmeta pirato,
   Mi volis trovi mian sorton en la maroj...
   Kvankam ili diras pirato, venĝo atendas;
   Pendu - la vermo donos nur ĉizadon sur la kadavro!
   Sed riverenco al la mastro estas hontinda,
   Kaj mi forkuris de la bieno kiel knabo...
   Kvankam estis malvarme sur la vojo nudpiede,
   Post ĉio, ili ne lasis la knabon sur la sojlo!
   Mi atingis la havenon, nur ĉifone,
   Grimpis en la ŝipon je la unua horo en la nokto...
   Kaptis ulon kaj nu, ni skurgu - min;
   Ve, mi pensis, ke mia animo estas en infero kun Satano!
   Sed post la batado ili donis senpintan ĉapon -