Арышт і ператрус ружы Люксембург
Наглядчыцы ѓсміхнулася і буркнула:
- Ну што? Падабаецца? Я бачу, цябе мае ласкі ѓзбуджаюць!
Ружа Люксембург рыкнула:
- Вы сука! Так сябе паводзіць!
Жанчына-афіцэр у адказ выдаліла маладую рэвалюцыянерку па твары і адзначыла:
- Ведай сваё месца бунтарка! А вось адпраѓлю ѓ ледзяны карцэр - голую!
Пасля чаго працягнула бессаромна мацаць па целе зняволенай.
Яе моцныя пальцы націснулі на пупок, ад чаго Роза Люксембург ѓскрыкнула ад болю. Потым памацалі вельмі груба і балюча пад пахамі жанчыны-рэвалюцыянеркі.
Але самае грубае і зневажальнае было наперадзе. Назіральніца загадала:
- Расстаѓ па шырэй ногі!
Ружа неахвотна падпарадкавалася. І жанчына-наглядальніца груба сунула, сваю буйную лапу ѓ похву. Вялікія пальцы ѓ пальчатках, слізкія ад сліны, што была ѓ роце ружу вельмі глыбока ѓвайшлі ва ѓлонне жанчыны. Сценкі похвы моцна рассунуліся, і стала неверагодна балюча.
Ружа закрычала і затросся, стараючыся вырвацца. Але магутныя наглядчыцы, якія маюць немалы досвед вобыску трымалі яе моцна. Пальцы турэмшчыцы дасталі да самай маткі, і працягвалі калупацца. Гэта было і балюча і надзвычай зневажальна.
А мужападобная наглядчыца-гарыла працягвала круціць. Нарэшце пасля чарговага павароту вялізнай лапы, жанчына-рэвалюцыянерка смяротна збялела, і войкнуѓшы, адключылася. Яе галава са светлымі валасамі ѓпала бок.
Стаячая справа турэмшчыца адзначыла:
- Яна ѓ шоку!
Буйная наглядчыца вельмі ѓмела паляпала па шчоках Розу, памасіраваць ёй шыю, груба ѓшчыкнуѓшы. Жанчына прыйшла ѓ сябе. У яе вачах былі слёзы ад болю і знявагі. Яна чакала ад турмы ѓсяго чаго заѓгодна, але не думала, што яе сустрэнуць вось так, груба, нібы яна не чалавек, а менш, чым жывёла.
Старэйшая наглядчыца ласкава сказала:
- Ну не бойся! Цяпер нахіліся, цётка памацае табе попку і самае страшнае будзе ѓжо ззаду!
Ружа дрыготкім голасам, губляючы слязу на падлогу вымавіла:
- Можа, не трэба!
Наглядчыца-гарыла рыкнула:
- Не! Вось менавіта трэба! Давайце нахіліце яе!
Магутныя турэмшчыцы груба вывернулі рукі Розе, прымусіѓшы яе хрыпець ад болю і нахілілі. Дзяѓчына апынулася ѓ позе раку. І яе аголенае цела, блішчала ад поту, нібы змазанае маслам.
А наглядчыца-гарыла без цырымоній сунула ёй два свае буйныя, доѓгія пальцы ѓ задні праход. І вельмі глыбока, да самай тоѓстай кішкі прасунула. Ружа закрычала ад болю і сораму. Яе трымалі вельмі моцныя жанчыны-турэмшчыцы моцна і не давалі вырвацца. А магутная рука наглядчыцы варушылася ѓ срацы прыгожай і панадлівай рэвалюцыянеркі.
Ружа стагнала, і яе голыя грудзі то ѓздымалася, то ападала. І па змучаным, бледным твары цяклі слёзы. Ператрус нагадваѓ катаванне і маральную і фізічную.
Яна адчувала, хто старэйшая наглядчыца хоча яе па максімуме прынізіць, і таму не спяшаецца.
Ружа праспявала пасінелымі зубамі, абтрасаючы са шчок слёзы болю і знявагі.
Чакае перамога, чакае перамога,
Тых, хто прагне кайданы разбіць!
Чакае перамога, чакае перамога,
Мы здолеем Вільгельма зламаць!
Наглядчыца-гарыла засмяялася i адказала:
- А ты смелая дзяѓчынка!
І яшчэ раз крутанула, прычыніѓшы моцны боль у акуляры, і нарэшце дастала сваю лапу ѓ пальчатцы, якая пакрылася кроѓ.
Яна гэта граміла зморшчылася і кінула сапсаваную пальчатку ѓ урну, усклікнуѓшы:
- Праверце ёй ногі, усё ператрус скончаны!
Шчупанне босых падэшваѓ і агляд паміж пальцамі - гэта зусім не так зневажальна, як было раней, калі лезла лапа-коѓш у похву і анус. Так што перажыць такое ѓжо можна і без слёз.
Ружу скончылі абшукваць, і вось так голую, і босую павялі ѓ суседні пакой.
Тамака яе сталі фатаграфаваць. Далі табліцу з нумарком і паставілі да белай сцяны. Пстрыкнулі ѓ профіль, у анфас, паѓбокам і ззаду. Потым знялі ѓ поѓны рост аголеную, таксама спераду, ззаду, збоку, і падлозе бокам. І фатограф быѓ мужчына, што рабіла гэта ѓсё яшчэ больш зневажальным.
Потым Розу паставілі на шалі. Узважылі, вымералі і рост, а затым паставіѓшы да сцяны і размах яе рук. Далей зафіксаваѓ даѓжыню ступні, і памер абутку. Гэта не балюча, але вельмі зневажальна. Тым больш у памяшканні былі не толькі жанчыны, але і мужчыны.
Вось мужчына і дзве жанчыны ѓ белых халатах паставілі Розу на святло і сталі яе ѓважліва аглядаючы, запісваць у часопіс усе радзімкі, шнары, апёкі і адмысловыя прыметы.
Ружа стала пунсовай ад сораму і гневу. Як яе зневажаюць, і хіба можна так абыходзіцца з маладой жанчынай, якая стала ѓжо сапраѓднай легендай. Зрэшты, можа быць, таму з ёй так і абыходзяцца, каб прынізіць правадыра нямецкіх левых.
Час ішоѓ павольна, і Ружа пачала напяваць:
Увесь свет гвалту мы разроем,
Да падставы, а затым...