Knabino-ReĜino Kontraŭ Orc-oj

   Super ni estas orflugila kerubo!
   Jes, Dio amos en batalo kun la koro de kuraĝuloj,
   Knabinoj kaj knaboj, kiu estas la heroo ...
   Sub radianta ĉielo de diamantoj,
   Vi estas orko kun malnobla kalva kapo!
   Jes, estos paco, kredu al mi, en la tuta mondo,
   Mi kredas, ke ni venkos...
   Kaj mia elfo prosperos,
   Post ĉio, ĉiu militisto kun la feino Aladino!
   Ĉi tie la militoj estingos, venos feliĉo,
   Kaj ĉio estos bela, kiel en sonĝo...
   Nuboj disĵetos malgajan malbonan veteron,
   Kaj malbono malaperos, dissolviĝante en la tero!
   Kaj tiam venos paco kaj ĝojo,
   Spacoj malfermiĝos super la steloj...
   Kaj kiam ne estos maljuneco por homoj,
   Ĉar la homo kreskis en menso!
   Post tio, fontanoj de artfajraĵoj ekflugis el la ŝipoj! Kaj ĝi montriĝis tre bunta fono kaj spektaklo. Kiu simple allogas la okulon kaj ravas.
   Elifa riverencis kaj ridetis, la dentoj, la enan fojon, ekbrilante kiel spegulo, reflektante la sunradiojn.
   Post tio, la dekdukapa ina drako svingis la flugilojn kaj subite malaperis, kvazaŭ ŝi ne estus tie.
   La Reĝino Knabino elspiris surprizite.
   - Ĉi tio estas klaso! Kiel ŝi faras ĝin?
   Princo Eduardo respondis memfide:
   - Kiel? Tio estas la reĝino de la reĝinoj! Sed, ve, ŝi ne helpos nin en batalo!
   Ellifo demandis surprizite:
   - Kaj kial? Eble ĉi tio reduktus la nombron da perdoj inter belaj knabinoj kaj knaboj!
   La juna militisto respondis logike:
   "Do restos neniu loko aŭ tempo por ni fari heroajn agojn!" Ni devas gajni nin mem.
   La reĝina knabino konsentis kaj eĉ kantis:
   Vi mem scias tre bone, la mondo estas plena de mirakloj,
   Nur ĉi tiujn miraklojn, homoj povas fari sin mem!
 
   Ankaŭ la knaboj en pantaloneto komencis salti supren kaj malsupren, plifortiĝante, tordante siajn reliefajn figurojn. Ĝi aspektis ege bonega.
   Sed denove estas armeo de orkoj antaŭen. Ĉi-foje ĝi estas grandega, kaj la troloj estas kun ili. Jes, ĉi tio estas tuta fluo de bestoj svingantaj klaboj, hakiloj, glavoj, sabroj. Sed estas ankaŭ pafarkistoj, kaj eĉ kun arbalestoj. Ili estas komandataj de troloj, estaĵoj pli progresintaj ol orkoj.
   Nu, kiu alia estas ĉi tie?
   Tiel longe kiel la vampiroj ne estas videblaj, kaj ĉi tio estas por la plej bona. Ekde sangosuĉuloj, krom ĉio, ankoraŭ scipovas flugi. Kaj ĉi tio estas danĝera por krozoŝipoj.
   Elifa pepis:
   - Ni estas pretaj batali kontraŭ la malamiko, kaj ni sendos la malamikon por esti forigita!
   Post tio, la militisto ridis. Kaj ŝiaj ridoj estas tiel sonoraj kaj penetraj.
   Edward notis:
   - Estas interese batali! Kvankam foje ĝi multe doloras.
   La knabo ridis.
   La reĝino knabino ridetante demandis:
   - Ĉu vere doloris vin?
   Princo Eduardo kapjesis.
   - Jes, mi estis iel kaptita kaj miaj nudaj kalkanoj estis frititaj per fajro.
   Ellifa rigardis la krurojn de tre bela knabo, ili estas tiel ĉizitaj kaj belaj, kaj ĉu vere varmega fajro bruligis la plandumon per gracia kurbo? La knabino sentis sin trankviligita.
   Sed ŝiaj pensoj estis interrompitaj de la orkaj arbalestoj. La rigliloj ĵetitaj per la arbalestoj estis pli longdistancaj, kaj trafis la fundojn de la ŝipoj, resaltante de la bronza kilo. Kaj unu riglilo eĉ trafis la knabon en la plandumo, kaj ŝajnas, ke li grave vundis la junan soldaton. Li falis, kaj skarlata sango elverŝis. La knabo kriegis. Liaj amikoj kriis:
   La batalanto de lumo ne ĝemas pro doloro,
   Liaj kuglo kaj glavo ne timas...
   Li ne dronos en nigra truo,
   En la plasmo de steloj, lia spirito ne brulos!
   Princo Eduardo ĉirpetis:
   "Ili atendas vian ordonon, ho reĝino!"
   Ellifo ordonis:
   - Fajro, ŝparante provizojn, ĉiuj elektu individuajn celojn!